Οινοπνευματική Βόλου

ΟΙΝΟΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ 39ο 22’ 06’’ B 22ο 55’ 51’’ A

Φοιτητής: Πολυμενίδης Μιχαήλ

Επιβλέπων: Τέλλιος Αναστάσιος

Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών, Πολυτεχνική Σχολή, Α.Π.Θ.

Σεπτέμβριος 2014

Η διπλωματική αυτή εργασία αφορά την επανεξέταση και τον ανασχεδιασμό των κτιριακών υπολειμμάτων καθώς και του περιβάλλοντα χώρου του παροπλισμένου εργοστασίου οινοπνεύματος στην περιοχή Α. Αναργύρων, στα δυτικά του Βόλου. Στο έκτασης 33 στρεμμάτων οικόπεδο προτείνονται ένα σύνολο νέων χρήσεων με βασικό άξονα την παραγωγή και την προώθηση τοπικών παραδοσιακών προϊόντων· έτσι, ως πυρήνας της νέας πρότασης, σχεδιάζεται μονάδα αποσταγματοποιείου τσίπουρου, βιομηχανικής και παραδοσιακής παραγωγής, ενώ στις συνοδευτικές χρήσεις που συστεγάζονται στις εγκαταστάσεις του παλιού εργοστασίου συναντάμε χώρους βιοτεχνικής παραγωγής, χώρους πολιτισμού και αναψυχής, χώρους εμπορίου, δημιουργικών πρακτικών και προώθησης προϊόντων. Στον περιβάλλοντα χώρο και στο υπόλοιπο αδόμητο οικόπεδο χωροθετούνται έκταση αστικού αμπελώνα, αστικές καλλιέργειες και ένα εκτεταμένο δίκτυο δημόσιων χώρων που περιλαμβάνει εναέριες και επιδαπέδιες διαδρομές, αστικές πλατείες, υπαίθριο αμφιθέατρο, ποδηλατόδρομο και χώρους στάθμευσης. Δημιουργείται έτσι ένας πόλος υπερτοπικής σημασίας που στοχεύει στην ανάδειξη των τοπικών παραδοσιακών προϊόντων, που επιχειρεί να προτείνει ένα νέο μοντέλο οικονομίας, βασισμένο στην περιορισμένη ποιοτική παραδοσιακή βιοτεχνική/βιομηχανική παραγωγή και την σωστά σχεδιασμένη προώθηση, τόσο μέσω της εικόνας όσο και της εμπειρίας.

Βασικός και αναπόφευκτος παράγοντας σχεδιασμού είναι η ερειπιώδης βιομηχανική εικόνα που επιβάλει το παρηκμασμένο μετα-βιομηχανικό τοπίο, με τις μεγάλες λιθόκτιστες αποθήκες, τις κεραμόσκεπες στέγες, το οξειδωμένο μέταλλο και τα φθαρμένα στοιχεία από σκυρόδεμα. Ελλείψει κάποιας θεσμικής προστασίας η ευρέως εγκαθιδρυμένης συλλογικής μνήμης, η ύπαρξη των υπολειμμάτων χαρακτηρίζεται σαν μία ευτυχής συγκυρία και τα ίδια ερμηνεύονται σαν ένα ενδιαφέρον οικοδομικό υλικό, διαθέσιμο για μία ελεύθερη επανερμηνεία χωρίς περιορισμούς, με το ερείπιο και την φθορά να παραμένουν αντιληπτά ως ενσωματωμένα στη νέα συνθήκη. Η κύρια χειρονομία περιορίζεται στην στέγαση ενός συνόλου χώρων των οποίων η υπάρχουσα στέγαση είναι κατεστραμμένη ή απούσα. Το καινούριο αυτό στοιχείο, ένα νέο δέρμα που αιωρείται πάνω από τα υπάρχοντα κελύφη με τις προτεινόμενες λειτουργίες και σε σημεία εισχωρεί σε αυτά, λειτουργεί σαν ένα ενοποιητικό στοιχείο της όλης σύνθεσης κατασκευασμένο με σύγχρονα υλικά. Οι νέες χαράξεις διαφοροποιούνται με μία μικρή απόκλιση από τις υπάρχουσες ενώ η νέα γεωμετρία επιχειρεί να εισάγει μία μεγαλύτερη πολυπλοκότητα μέσα από κατατμήσεις των προϋπάρχοντων δύριχτων και μονόριχτων στεγάσεων. Παράλληλα ένα ενοποιητικό δίκτυο εναέριων διαδρομών προσφέρει σημεία πρόσβασης μεταξύ δημόσιου-ιδιωτικού και μία νέα θέαση του χώρου, αδύνατη στην παρούσα κατάσταση, ανάγοντας τα άσημα ερείπια σε αντικείμενα παρατήρησης και κοινωνούς μίας νέας κατασκευασμένης συλλογικής μνήμης.

SPIRIT DISTILLERY 39ο 22’ 06’’ N 22ο 55’ 51’’ E

Student: Polymenides Michael

Supervisor: Tellios Anastasios

Department of Architecture, Faculty of Engineering, A.U.Th.

September 2014

This thesis concerns the reconsideration and redesign of the building debris and the surrounding area of the decommissioned alcohol plant in the area A. Anargyroi, west Volos. The 33-acre plot of land is filled with a set of new uses. Production and promotion of local traditional products is now the goal, so a ‘tsipouro’ distilling plant, offering both traditional and industrial production, is designed as the core of the proposal. While, accompanying uses housed in the premises of the old plant’s spaces include artisanal production, cultural venues and recreational areas, trade, creative and promotional practices. In the surrounding area and the rest of unbuilt land we find an urban vineyard, urban cultivation and an extensive network of public spaces including overhead and floor tracks, urban plazas, outdoor amphitheater, bicycle path and parking lots. The abovementioned define the area as a pole of trans-local importance which aims to promote local traditional products and attempts to introduce a new economic model, based on the limited-quality-traditional craft/industrial production and well-designed promotion, both through the means image and experience.

Major and unavoidable design factor is the deserted industrial image imposed by the decadent post-industrial landscape, with large stone warehouses, tiled roofs, oxidized metal and worn concrete elements. In the absence of any institutional protection or broadly established collective memory, the presence of industrial residues is characterized as a positive coincidence. They are construed as an interesting building material, available for free reinterpretation without limitations, while the notions of ruin and decay remain perceived as embedded in the new design. The main gesture is limited to an extensive new roofing which comes to house the spaces where the existing roofs are damaged or missing. This new element, a new skin that floats above the existing shells with the proposed functions and at points penetrates into them, acts as a unifying element constructed with modern materials. The new alignments vary with a small deviation from the existing and the new geometry attempts to introduce greater complexity through the partitioning of the preexisting single or double-sided lodging. Alongside, a unifying network of hovering routes offer access points between public and private areas while offering a new vision of space, impossible in the current situation, elevating the obscure remains into objects of observation that act as communicants of a new constructed collective memory.